512 dagen freelancen

Ik wou een blogbericht schrijven over één jaar freelancen, maar zoals de titel doet vermoeden is dat niet gelukt. Ik wist die dag eerlijk gezegd niks interessant om over te berichten. Nu ja, ik had niks nieuws te vertellen sinds mijn laatste blogbericht over het leven als freelance creative, copywriter en dichter. Nu dus wel - op dag 512 - over betaalde poëzie, ideale opdrachten, slechte betalers en de zomervakantie.

Meer poëzie!

Toen ik werd geïnterviewd voor het poëtische platform ROER, vroeg dichter Wim Vandeleene me of ik overeenkomsten zie tussen copywriting en poëzie. Ik antwoordde: “Poëzie heeft vaak een meerlagige boodschap. Ze nodigt uit om te herlezen. Terwijl een tekst met commerciële doeleinden meestal één boodschap heeft die liefst zo snel mogelijk begrepen wordt. (…) Toch zie ik ook raakvlakken. Zowel wervende teksten als gedichten kunnen de lezer raken of overtuigen door in te spelen op situaties die uit het leven gegrepen zijn.”

Ik ben dankbaar dat ik als freelancer steeds vaker poëtische opdrachten mag uitvoeren voor merken. Ik schreef studentikoze gedichten in opdracht van communicatiebureau Shtick, Instaquotes voor Studiegeest (waarover later meer) en een poëtische teamtekst voor wervingsbureau Joblink. Het zijn geen gedichten die ik naar literaire magazines zou sturen, maar dat doet er niet toe. Ik schrijf die versregels voor mijn klant, niet voor mijn ego. Het is vooral belangrijk om de gewenste boodschap poëtisch te vertalen, in een toon die past bij het merk. Bij dit soort opdrachten kruisen de copywriter en de dichter in mij elkaar met een grote glimlach op het gezicht.

De ideale opdrachten (ja, ze bestaan)

In de sector wordt weleens gezegd: Il y a des clients tartines en des clients vitrines. Ik weet niet wie die quote heeft bedacht en ik ga het ook niet opzoeken. Maar laten we stellen dat er nu bij Samson Schrijft meer bokes dan pateekes worden gesmikkeld. Hoe dan ook - na meer dan een jaar freelancen - voel ik steeds beter aan welke opdrachten mij honger geven naar meer. Ik sprak al over poëzie, maar daar kan ik mijn uitstalraam niet mee vullen. Het is mijn missie om de komende maanden op zoek te gaan naar meer pateekes.  

 Ik ben niet van plan elk lokaal, regionaal en nationaal netwerkevent af te schuimen om die opdrachten binnen te halen. Dat werkt niet voor mij. Maar wat dan wel? Een tijd geleden ging ik via ondernemersnetwerk Etion op wandeldate met leiderschaps- en organisatiescoach Jan Rauter. Want een-op-eengesprekken passen beter bij mijn natuur om te netwerken. Meer dan een half jaar na onze fijne wandeling tagde Jan mij op LinkedIn bij een ‘oproep naar woordkunstenaars’ van employer marketing agency Insilencio. Deze zomer heb ik mijn eerste opdrachten voor dat bureau gedaan: kick-off brainstorms, concepten bedenken en vertalen naar verschillende dragers, brandstories schrijven … Ja, het zaadje van een ideale opdracht werd geplant in een park in Edegem.

En de prijs voor slechtste betaler gaat naar …

… een bedrijf dat mij meer dan drie maanden heeft laten wachten op mijn geld. Ook naar andere ondernemingen heb ik meerdere rappels moeten sturen. Dat is een nieuwe realiteit sinds mijn laatste blogbericht over het freelancerbestaan. Op een gegeven moment stonden zij duizenden euro’s bij mij in het krijt. Elke dag checkte ik mijn bankrekening, wat ik als bediende zelden deed. Soms - in een opwelling - was de verleiding groot om een vlammende e-mail te sturen naar de laatbetalers, maar impulsiviteit en e-mails vormen een belabberd duo. Ik deel mijn ongenoegen liever met mijn bureauplant dan dat ik zit te rammen op mijn klavier tot er stoom uit komt. En mijn snelste betaler? Die maakt er een sport van mij te betalen op de dag dat mijn factuur in zijn inbox belandt. Heerlijk is dat. Merci, Benjamin!

Mijn kleine, grote vakantie

Mijn echtgenote is onderwijsondersteuner waardoor ze twee maanden vakantie heeft. Je kan je wel inbeelden dat zij en onze kinderen lekker ontspannen rondhuppelen in huis terwijl ik een verdiep hoger mijn werk doe. Wel, ik vind dat best prettig. Want hoewel ik in totaal ‘maar’ drie weken verlof neem tijdens de zomervakantie, houd ik van de vakantievibes thuis a.k.a. op kantoor in juli en augustus. Langere middagpauzes in de tuin, de laptop eerder dichtklappen om te aperitieven met vrienden, werken voor, tussen en na uitstapjes met het gezin omdat het gewoon kan (wanneer er geen deadlines zijn) … Ik beleef mijn kleine, grote vakantie. En ik ben er beter in geworden dan vorig jaar, tijdens mijn eerste zomer als freelancer. Het schuldgevoel wanneer ik minder uren klop, is geslonken met ons grondwaterpeil. De feiten zijn simpel: minder werken is minder verdienen. Maar wat mij betreft wel rijker leven.